Mardin’de annesi tarafından 6 yaşında iken Deyrul-Zafaran Manastırı’na bırakılan ve 70 yıl annesine kavuşma umuduyla beklerken, geçtiğimiz yıllarda yaşamını yitiren Ammo Bahe’nin (Bahe Amca) roman olası hayatı bu.
Mardin’in Süryani cemaatinden Bedia Hanım, dört çocuğuyla dul kalır. Henüz otuzlu yaşlardadır. Çaresizdir, Suriye’ye göçmeye karar verir. 3 çocuğunu yanına alır. O vakitler altı yaşında olan Bahe’yi, Deyrulzafaran Manastırı’na emanet eder.
Bahe doğumundan 6 yaşına kadar annesi ile yaşamıştır. Annesi bir gün tarladaki işlere kendini kaptırdığından (70 yıl önce) açıkta bıraktığı bebeğini unutur. Bu arada bir kuş türü ya da tavuk, bebek yaştaki Bahe’nin bir gözünü gagalarıyla kör eder. O günden sonra bir gözü kör olarak ömrünü yaşar.
6 yaşından itibaren, boynu bükük bir şekilde annesinin dönüşünü bekler Ammo Bahe. Tam 70 yıl bekler annesini. Annesi ise geri dönmeyecektir. Bedia Hanım göçtüğü Suriye’de başka bir adamla evlenmiş, en küçük çocuğunu ise bir daha sormamak üzere unutmuştu.
Ammo Bahe, tüm ömrünü Deyrul Zafaran Manastırı’nda geçirmiştir. Herkesin bildiği tanıdığı bu sima, her gelenle kısa da olsa konuşurdu. Melek gibi bir adamdı. Zararsız ama eksik akıllıydı. Kuşlar sadece gözüne zarar vermemişti. Aklının belirli bir kısmını da bu temasta kaybetmişti maalesef.
“Ne yapıyorsun?” diye soran herkese, kendini bildiğinden beri hep aynı cevabı verirdi: “Annemi bekliyorum. Beni buraya bıraktı. Geleceğini söyledi.” Gel zaman git zaman ömür tamam oldu. Ammo Bahe, vefat etti…
